13 jaar geleden – deel 2

Het begon allemaal op vrijdag 29 april in 1994, de aanloop naar de derde GP van het seizoen. De GP van San Marino, op het circuit van Enzo en Dino Ferrari in Imola (Italie). Het zou tevens de geschiedenis ingaan als de zwartste dag van de Formule 1.

Tijdens de trainingen op vrijdag had de Braziliaan Rubens Barrichello en ernstig ongeluk gehad toen zijn auto uit de bocht letterlijk en figuurlijk tegen het hekwerk vloog. Op dat moment kon niemand vermoeden wat voor een tragedie zich de dag erna en die daarop zou voltrekken. De GP van San Marino had altijd een beladen sfeer, niet ver daar vandaan staan de fabrieken van het beroemde merk Ferrari. En een Ferrari op eigen grondgebied, op het circuit genaamd naar zijn schepper is voor de Ferrari fans de ultieme ervaring.

In 2004 heb ik zelf de sfeer die ik zovele malen heb gezien op TV en gelezen in de automagazines eindelijk mogen ervaren. En ik moet bekennen dat niets dit gevoel kan evenaren, daarvoor moet je een Ferrari fan zijn om dat te kunnen ervaren. Maar goed dat is een verhaal voor een andere keer. Op zaterdag sloeg het noodlot weer toe tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix. Roland Ratzenberger was dodelijk verongelukt en markeerde de GP voordat deze begon.

De gebeurtenissen lieten vooral Ayrton Senna niet met rust, het was zo erg dat hij het advies kreeg om te stoppen maar Senna wist dat hij niet kon stoppen. Hoewel hij kon stoppen, hij deed het niet en was nu nog meer gemotiveerd dan hij ooit was. De mensen rondom hem weten dat Senna vanaf het moment dat hij het vreselijke ongeluk van Roland Ratzenberger via de beeldschermen in zijn eigen pitsbox had gezien, slechts een doel had voor zondag. Dat was het winnen van de GP van San Marino ter ere van Ratzenberger. Later zou men in zijn wagen twee vlaggen hebben gevonden, die van Brazilie en die van Oostenrijk.

Traditie getrouw zou Senna altijd een Braziliaanse vlag in zijn cockpit hebben en bij een overwinning deze tevoorschijn halen en zo de wereld laat zien dat Brazilië weer eens een race had gewonnen. Dit was Senna, alles voor het vaderland, alles voor Brazilië.
Maar voor Senna stond meer op het spel. Na twee Grand Prix’s stond zijn rivaal, de toen jonge Michael Schumacher met twee overwinningen aan de leiding met 20 punten. Terwijl Senna, twee pole positions had gescoord maar echter nul punten had. Het ongeluk van zijn landgenoot op vrijdag en de dood van Ratzenberger op zaterdag zouden hem noodlottig worden.

Tijdens de start van de GP gebeurde weer iets onheilspellends. Ineens zag ik de Benetton van JJ Lehto staan op de grid en het hele veld ging netjes om hem heen, behalve de Lotus van Pedro Lamy (mijn landgenoot), om zich vervolgens in de achterkant van de Benetton te botsen en een kleine ravage aan te richten waardoor een paar ronden achter de safety car gereden moest worden. Senna was aan de leiding, hij vertrok immers van pole position. Hij zou het nooit hebben geweten dat dit zijn 65ste en laatste pole position zou zijn geweest.

Tijdens de zesde ronde reed Senna voor Schumacher toen zijn auto ter hoogte van de Tamburello bocht eruit vloog en met zo’n 200km/uur tegen de betonnen wand in aanraking kwam. Later zou worden verklaard dat Senna meteen slag op dood was geweest. Dit komt omdat een stuk metaal dwars door zijn helmvizier in zijn hoofd was doorgedrongen. En zo stierf ver van zijn vaderland de meeste succesvolle Braziliaanse autocoureur.

Hoewel Senna drievoudig F1 Wereldkampioen was, hij had best zijn 4de en wellicht zijn 5de titel kunnen hebben gehad. Wat veel Schumacher fans vergeten is het feit dat Senna na zijn contract bij Williams graag eentje zou hebben getekend bij Ferrari en wie weet hoe het verder was gegaan, misschien was Schumacher niet zover gekomen als hij nu gekomen is. Helaas zullen we het nooit weten, ik wou alleen dat Senna toen had gestopt, toen hij het lot nog in eigen handen had ... niemand zou het hem kwalijk hebben genomen.

Vroeger dacht ik toen hij voor het eerst Werelkampioen werd, deze jongen zal nog een paar winnen. Zijn doel was de 5 titels van Juan Manuel Fangio te evenaren om daarna zijn racepak aan de wilgen te hangen. Fangio was zijn held en uit respect voor hem zou hij hem nooit voorbij willen streven, hij was slechts op zoek naar 5 titels.

En zo is wat normaal gesproken een mooi raceweekend zou zijn geweest, veranderd in het afschuwelijkste raceweekend dat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb sindsdien nooit meer naar F1 gekeken zoals ik daarvoor deed. Het is eigenlijk te gek voor woorden maar Senna was voor mij meer dan een F1 coureur of een soort held ... want met Senna stierf ook een stukje van mij.

Drie maanden later zou ik zijn huis in Portugal bezoeken samen met Angeleyes en de kinderen maar ook dit is een ander verhaal, misschien vertel ik dat ooit.

Ayrton Senna da Silva
R.I.P.
21 maart 1960 – 1 mei 1994