Leven en dood

Als ik naar bovenstaande plaatje kijk dan zie ik de schoonheid van de natuur, helaas alleen vanuit een foto en jammergenoeg niet in het echt. In werkelijkheid is het vele malen mooier dan op een foto, hoe goed ook een foto zal zijn, het zal nooit weergeven wat je ogen en brein op dat moment registreren.
Onze ogen zijn werkelijk fabuleus, ze nemen de omgeving voor je brein feilloos op, daar kan geen enkele camera tegen op ....(nog niet en zal het ooit...?)

Op een foto, voel je niet de wind of de zonnestralen op je gezicht, de kou of de warme op je huid, de intensiteit van het licht of de weerkaatsing ervan in je ogen, de geur van de omgeving in je neus, het geluid van de natuurelementen of de dieren in de omgeving door je oren en de aanraking van van een boom of rots met je handen.

Maar op deze foto zie ik hoe onvermijdelijk het ook mag zijn de relatie van het "leven en dood".
Als je goed naar de ijsplateau kijk dan zie je wat ik bedoel. Helemaal achterin zie je ijs dat alleen aan het oppervlakte wordt beroerd door de intens warme zonnestralen, daaronder wordt de dieper gelegen ijslaag beschermd door de toplaag, voor mij een metafoor van hoe een opa/oma zijn/haar kleinkind beschermt tegen de hitte van de zon zodat het zich niet verbrandt.

Maar we gaan verder, ergens in het midden ligt nog een laag, de ouders van het kind oftewel de kinderen van opa en oma; dit is ook mijn metafoor voor de drie familie generaties en zo kunnen we nog even doorgaan tot een paar generaties later.

Wat ik ook zie is het schuiven van het ijsplateau als gevolg van het smelten van de voorste linie ijs, degenen allemaal vooraan (het dichtsbij het water). Hier zie je de vernietigende kracht van de zon, dezelfde zon die "de bomen, planten en dieren, de natuur" de levenskracht gaf om te groeien, .

Dit schouwspel is net zoals in het leven, de eersten zullen in principe als eerst de dood onder ogen zien, voor mij een metafoor van wat ons eindpunt zal zijn .... in wezen zodra wij geboren worden, worden wij in een soort rij geplaatst met als enige eindpunt de dood. Daartussenin voltrekt zich wat wij het leven noemen.
Normaal gesproken gaan je grootouders, daarna je opa en oma, dan pas je ouders, en als laatste kom jezelf aan de beurt, wetende wat je eigen kinderen en kleinkinderen te wachten staat ... geen prettig vooruitzicht als je het ijsplateau langzaam maar zeker ziet verdwijnen in het warmer water dat hem constant omringd.

Dit klinkt natuurlijk heel erg, voor ons de mens des te meer, maar voor het ijs is er leven na de dood, het ijs zal inderdaad gaan smelten en zich mengen met het water om later, veel later weer als ijs achterin in de rij weer zijn levenspad te hervatten als het ijskoude vlokje die al generaties lang hetzelfde proces meemaakt en mee zal maken.

Sommige geloven in reincarnatie en anderen weer niet, de grote vraag is en blijft: "Is er leven na de dood?"
.