Van Angeleyes ontving ik een link naar een site over privacy. En inderdaad, hier wordt heel goed uitgelegd hoe het tegenwoordig werkt, nee ... niet alleen thuis achter de PC (via internet), maar ook op je eigen werkplek wordt je genadeloos in de gaten gehouden (wat doet hij of zij op internet, van wie en naar wie worden e-mails ontvangen en verstuurd) ... via je bankpas, creditcard, ledenpas, enquêtes op internet of op straat en nog veel meer wordt je constant in de gaten gehouden.
Je kunt je afvragen of de zogenaamde complot theoretici gelijk hebben? Waarom? Omdat men de terroristenaanslagen heeft gebruikt om de privacygegevens van burgers aan banden te leggen, overheid zou ervoor moet waken dat deze niet misbruikt worden, maar in plaats daarvan maakt juist de overheid zich schuldig aan het overschrijden van de grenzen.
Vroeger zag je zoiets alleen in een science fiction film, toen dacht je vast net als ik, dat maak ik niet meer mee, dat is te ver van mij vandaan. En nu denk je vast en zeker net als ik, dat ik dit nog moet meemaken. In het ergste geval denk je er al helemaal niet bij na en ben je al ten prooi gevallen aan het privacy virus of je denkt dat het wel meevalt en dat het met jouw privacy prima gesteld is ....
terwijl ik denk, hoezo privacy?
Luister goed en wees ervan bewust dat je tegenwoordig geen privacy meer hebt. Big Brother is watching you, nu meer dan ooit!
Misschien zit hier meer achter dan we denken of vermoeden.....een man heeft al in 1948 een boek erover geschreven. Het boek "1984" is geschreven door George Orwell en uit dit boek komt het begrip "Big Brother".
Zouden SF-films en/of boeken die we gezien en/of gelezen hebben toch minder SF zijn? Maar meer op waarheid berusten?
Een tijdje geleden vond ik dit filmpje op internet en ik dacht om het ooit te gaan vertalen, maar helaas is daar niets van gekomen ... tot Angeleyes het ging vertalen.
Hierbij de vertaling in het Nederlands voor wie het Engelse en/of Portugees taal iets of helemaal te moeilijk vindt.
Dit is de speech van een kind tijdens de UN Milieu Congres in Rio de Janeiro, 3-14 juni 1992. Het is voor ons al lange tijd geleden, helaas is wat toen gezegd is nog steeds in ons heden van toepassing.
De vraag is wat is er gebeurd sindsdien, wat is er veranderd?
Misschien veel, zoals milieubelastingen en dat bedrijven nu het milieu als marketing tool gebruiken om hun producten aan de man te brengen. Kijk maar naar energiebedrijven met hun zogenaamde groene stroom.
Maar hebben we daadwerkelijk in al die jaren iets voor het milieu gedaan?
Ja, auto's zijn de laatste jaren schoner en zuiniger geworden maar aan de ander kant gingen de energie bedrijven door met het gebruiken van kolen en hout als brandstof voor hun centrales. We kappen nog steeds bomen in het Amazone gebied weg, de longen van moeder aarde worden zo weggepakt uit onze planeet.
Nee, eerlijk gezegd zie ik weinig tot nu toe en wat wordt gedaan of bedacht is slechts een druppel op de gloeiende plaat. Als we zo doorgaan dan hebben we in 2030 twee planeten nodig (bron: WWF). Het document in pdf kun je hier downloaden.
Het meisje dat de wereld voor 5 minuten liet zwijgen UN congres in Brazilie/Rio de Janeiro 3-14 juni 1992
Hallo ik ben Severn Suzuki, ik vertegenwoordig de ECO een organisatie van Kinderen die zich inzetten voor Het Milieu.
We zijn een groep Canadese kinderen tussen de 12 en 13 jaar waarbij we proberen ons steentje bij te dragen Vanessa Suttie, Morgan Geisler, Michelle Quigg en ik.
Al het geld dat we nodig hadden om van zover te komen hebben we zelf kunnen regelen om aan jullie de volwassenen te zeggen:
Jullie moeten je manier van handelen veranderen. Dat ik hier ben vandaag zal duidelijk maken waar het om gaat.
Ik ben hier om op te komen voor mijn toekomst Geen garantie hebben ten aanzien van mijn toekomst is niet hetzelfde als het verliezen van een verkiezing of wat punten op de geldbeurs.
Ik ben hier om te praten in naam van de generaties die op dit moment er zijn en die nog komen gaan.......
ik ben hier om de hongerige kinderen te verdedigen wiens hulp niet wordt gehoord.
Ik ben hier om te praten in naam van de onschuldige dieren die doodgaan over de hele planeet omdat ze nergens meer naartoe kunnen.
We kunnen niet langer onwetend zijn en blijven. Vandaag de dag ben ik bang om in de zon te liggen vanwege de gaten in de ozon.
Ik ben bang om de lucht in te ademen want ik weet niet welke chemische stoffen erin zitten.
Ik had de gewoonte om in Vancouver met mijn vader te vissen tot de dag dat we een vis met kanker visten...
We weten dat dieren en planten iedere dag worden vernietigd, tot op het punt van bedreigd worden met uitsterven.
Mijn hele leven heb ik gedroomd van grote kuddes wilde dieren, jungles, tropische regenwouden vol met vogels en vlinders.
Maar nu vraag ik mij af of mijn kinderen dit alles kunnen gaan zien.
Waren jullie bezorgd om deze dingen toen jullie mijn leeftijd hadden?
Al deze dingen gebeuren recht voor onze ogen en zelfs dan gaan we verder met de gedachte en handelwijze alsof we nog alle tijd van de wereld en alle mogelijke oplossingen hebben.
Ik ben slechts een kind en ik heb geen oplossingen.
Maar ik wil dat jullie weten dat jullie die ook niet hebben.
Jullie weten niet hoe het gat in de ozon te stoppen en te repareren.
Jullie weten niet hoe de zalm te redden uit de vervuilde wateren.
Jullie kunnen de uitgestorven dieren niet tot leven wekken.
Jullie kunnen niet de wouden die ooit bestaan hebben herstellen waar het vandaag de dag een woestijn is.....
Als jullie niets van dit alles kunnen herstellen, goed maken, alsjeblieft houd er dan mee op....houd op met vernietigen!.
Hier zijn jullie de vertegenwoordigers van jullie regeringen zakenmensen, bestuurders, journalisten of politici maar in het echt zijn jullie, moeder en vaders,broers en zusters, tantes en ooms.
En jullie zijn allemaal kind.........
Ik ben slechts een kind maar weet dat.
We allen tot een enige familie behoren van 5 biljoen mensen en in totaal zijn wij 30 miljoen rassen/soorten die gezamenlijk hetzelfde lucht,water en grond delen.
Geen regering, geen grens, kan deze feiten veranderen.
Ik ben slechts een kind maar weet dat.
Dit probleem beinvloedt ons allen en we zouden moeten handelen alsof we een wereld van eenheid waren die aan een gemeenschappelijke doel werken.
Ondanks mijn boosheid ben ik niet blind.
Ondanks mijn angst voel ik geen angst.
Om aan de wereld te vertellen wat ik voel.
In mijn land genereren we zoveel afval. We kopen en gooien weg, we kopen en gooien weg.
En de Noordelijke landen (Het Westen) delen niet met hen die nodig hebben zelfs al hebben we meer dan genoeg.
We zijn bang om onze rijkdom te verliezen, bang om te delen.
In Canada hebben we een bevoorrecht leven met meer dan genoeg voedsel, water en behuizing.
We hebben horloges, fietsen, computers en televisies.
Twee dagen geleden raakten we hier in Brazilie geschokt toen we bij kinderen waren die op straat wonen.
Luister wat een van hen ons vertelde: Ik zou heel graag rijk zijn en als ik het was zou ik alle kinderen van de straat geven: eten, kleding medicijnen,behuizing, liefde en genegenheid.
Als een kind van de straat dat niets heeft met anderen wil delen, waarom kunnen wij die alles hebben dat niet en zijn we gierig?
Ik kan niet ophouden te denken dat deze kinderen mijn leeftijd hebben en de plek waar we geboren worden een groot verschil uitmaakt.
Ik zou een van deze kinderen kunnen zijn die leven in de krottenwijk van Rio (de Janeiro).
Ik zou een van de hongerige kinderen in Somalië kunnen zijn Of een oorlogsslachtoffer van de oorlog in het Midden-Oosten of een bedelaar in India.
Ik ben slechts een kind maar weet wel dat als al het geld besteed aan oorlogen zou worden gebruikt om de armoe te stoppen om oplossingen voor de milieuproblemen te zoeken wat een geweldige plek de aarde zou zijn!
Op school sinds de kleuterschool hebben jullie ons opgevoed om beleefd en welopgevoed te zijn.
Jullie hebben ons geleerd... om niet met anderen te vechten maar de zaken op te lossen, de anderen respecteren en onze rotzooi op te ruimen, andere mensen met respect behandelen, delen en niet gierig zijn.
Waarom doen jullie dan dat wat jullie ons hebben geleerd niet te doen?
Vergeet niet waarom jullie deze conferenties bijwonen en voor wie jullie dit doen zie ons als jullie eigen kinderen.
Jullie zijn aan het beslissen in welke wereld wij zullen opgroeien, ouders moeten in staat zijn om hun kinderen te confronteren door hen te zeggen: alles komt goed!
We zijn onze best aan het doen voor jullie Maar ik geloof niet dat jullie ons dit kunnen zeggen.
Staan we wel op jullie prioriteitenlijst? Mijn vader zegt altijd: je bent wat je doet niet dat wat je zegt....
Weet wat jullie doen, doet ons 's nachts huilen Jullie, volwassenen zeggen ons dat je van ons houdt.
Ik daag jullie uit, alsjeblieft, doe wat jullie zeggen dat je doet
Vanaf heden hebben de muntenverzamelaars weer een euroland erbij namelijk, de Republiek van Slowakije die de eigen munt (Slowaakse kroon) bij de jaarwisseling heeft omgeruild voor de euro.
En daarmee is het voormalige Oostblokland (een Rooms-Katholiek land, iets groter dan Nederland met slechts 5,5 miljoen inwoners) het zestiende EU-land met de euro als betaalmiddel.
Hiervoor gaan zelfs de banken op 1 januari open, zodat de Slowenen meteen het Nieuwjaar goed kunnen beginnen en de euro's zo snel mogelijk verspreid worden over Slowakije. Maar men gaat verder, er is immers een kredietcrisis en dus moet het geld gaan rollen als het ware, dus in het weekend van 3 en 4 januari moet het bankpersoneel ook overuren maken, want de banken zijn dan ook open ... het lijkt wel "uitverkoop".
Maar goed, na Slowakije betalen nu zo'n 329 miljoen inwoners van de Europese Unie met hetzelfde munt. Doelstelling is om uiteindelijk in alle EU-landen de euro in te voeren zodat men aan de opgestelde Maastricht-criteria kan voldoen.
Maar er zijn "kapers op de kust" bij wijze van een formele uitzondering mogen zowel Denemarken als Groot-Brittannië hun eigen munt nog behouden. De vraag is nu niet of ze ooit de euro gaan invoeren, maar hoelang ze dit gaan volhouden?
One day a hawk and a lady bug were out enjoying the warm sun and an afternoon's flight.
The sky was blue and the Hawk circled high in the sky singing hawk. From a distance, he could see lady bugs flying from plant to plant.
The lady bugs were flying and the sun was reflecting on their brilliant metallic orange bodies with black spots on them.
One Lady Bug seemed different from all the others. She looked like she was basking in the sun. She looked like she was experiencing enchantment while all others were just so busy being busy.
This Lady Bug was listening to the music of hawk song. As hawk song became louder and louder the lady bugs flew to hiding, all, except one. She did not move but listened to hawk song and watched Hawk's descent from the blue sky until the sky almost seemed to be filled with him.
At Hawk's landing, a blushing eye contact was made. There were no words immediately just a peaceful observation of each other.
"Were the other lady bugs your friends," he asked? "Yes," she said.
"Where have they gone and why did they leave you," Hawk asked? "They were afraid," she said.
"Afraid!.. Afraid of what? Of me," he asked? "Yes, they are afraid of you. When they heard your song they feared and they took refuge," she said.
"Are you afraid of me," he asked? "Yes, I am a little but I see no need to run. If you wanted to harm me, we would not be talking," she said. She went on to say, "it must be really lonely for you always flying alone and singing alone?"
"Lady Bug, what makes you think I am lonely," he asked? "Because I have watched you before and listened as you sang your song. Sometimes I have even sang to you but I was sure you could not hear me," she told him.
"It is your song that I am hearing. Your song does not sound like lady bug song. It sounds like hawk song I have heard before," he said.
"Where did you learn it," he asked? "I can not tell you that just now but I hope the time will come that I can tell you where I learned the song I sing. I am glad you heard it," she said.
"You are right," he told her, "it is lonely and many are afraid of me. They call me names that really are more suited to the humans. They call me predator but there is no predator like the human. Everywhere they go they kill and when they are not killing some of us, they are killing each other.
We, of the hawk dominion, can never let our guard down because if we do for a minute, we find them hunting us with stones that fly in the air at great speeds and make us fall to the ground. Yes, it is lonely and so I sing and fly and hope that someone will fly with me and sing with me and share adventures with me."
Lady Bug told him, "I can fly with you sometime if you like, but I can not fly as high or as fast as you.I can not even see as far as you." "You would fly with me? No one as beautiful as you would fly with me," he said. "I would," she said, "I would love to fly with you."
As the two look deep into each other eyes, the Hawk leans down and Lady Bug climbs his feathers to her perch.
"Hold on, Lady Bug. We are going to the sky," he told her.
For hours the Hawk and the Lady Bug soar as they walk the sky. They sing with joy and feel excitement. Neither speaks but both are enraptured of the moment.
Two who are very different in this moment do not seem different at all. Surrendered to the moment, love is known. The hours pass. The sun goes down. The moon comes up and their image is cast upon the moon as shadow. Neither has spoken a word when the Hawk thinks he is being selfish. It is all so good.
Thought is suspended because of the right presence. It is time he must take Lady Bug home.
She says to him, "So soon? Must you take me back so soon"? "I thought you might be getting tired and I did not want to seem so selfish, though in truth, I do not recall when I have been happier. I do not want to take you home at all. I would be pleased if this moment did not have to end. What I would really like to do is watch you fly, listen to you sing, listen to you tell me of your hopes and dreams," he said.
"Are you sure you are a hawk," she asked? "Yes, Lady Bug, I am a hawk," he told her.
"What will your friends say when they find out you spent the day with me?" he asked. "I have known my own joy today with you. I do not care what they say. They have not flown where you have shared with me," she said.
She went on to say, "I do not want to return but I probably should. Will you come for me again? Do you think we could be friends?", she asked. "I would love that," he said. "When can I see you again?", he asked.
"How soon would you like to see me again?", she asked. "Only moments from now. There is something I must do, but I can come for you again in two hours," he told her.
"Come back for me then in two hours. I will be ready and meet you right here. If you really want to be with me, show me the gift of your kiss when you return," she said. "I know you need some private flight time now to think and sing," she said.
He said to her as he took flight, "It will be as you wish."
And with that the Hawk took to the night sky exciting the wind behind him as he ascended. Lady Bug blushed and went to tell her friends. When she arrived and told them all that she had done, they reported her to their elders.
They refused to allow her to consider seeing this dangerous predator again and putting their village at risk. As time began to run out and fearing she would leave, lady bug was restrained by the elder named Conventional Rule.
The second restraining elder was the Guardian of Tradition. They bound Lady Bug. "He will come for me," she said, "he will come." When the Hawk returned, he did not see Lady Bug and began to wonder if everything was all right.
After waiting and waiting, he came to the conclusion that she was not going to be returning to fly with him. He looked to the sky and said thanks for the time they had spent together. As he lifted again to climb the sky in a very slow spiral, he began to sing.
Lady Bug could hear the Hawk's song and began to sing herself. This time the Hawk knew it was her. He could hear her song. He landed in her village and called for her.
In fear of destruction, the elders of Convention and Tradition offered Lady Bug to the Hawk if he would agree not to destroy their village.
In a loud voice, he said, "NO.
I have made a friend today and I will not allow you to shame her like this. I have learned today that you have lived in fear of me.
You fear what you do not know," he said. Hawk continues, "who among you recalls how many times I have ever sought to harm any of your families and tribes. Your fears are unfounded and yet I know, most fear what they do not know. If we could talk, you might discover ways that we could help each other that would make for a beneficial friendship. Who you should be afraid of are the crawling things and the small birds, but they will not harm you if they are given notice that we have entered into relationship."
"Let Lady Bug be with me because it is her choice. She has a heart to fly and to fly high. She is different from you and so you punish her and treat her poorly because she does not accept your ways of limitation," he says.
"Should she be punished or loved for who she is," he asks?
"I have chosen to love her because she has loved me without judgment. She has welcomed me, accepted me, and caused me to feel good again about who I am. For that I am thankful and in awe of her beauty," he said.
"Come, Lady Bug, let us fly," he calls to her. On her approach, she asks, "Aren't you forgetting something?" As he leans down to kiss her, Lady Bug is transformed into a beautiful lady hawk and the Hawk is never lonely anymore.
They fly together high in the sky. They love each other and sing hawk song together. If you listen closely now, you can hear their song of love as they dance the sky and keep a watchful eye.
Because of their watch, the village of the ladybugs is always safe.
