Ayrton Senna da Silva
Het was zondag 1 mei 1994. Ik lag met longontsteking in bed en ik keek Formule 1.
Het was de race op het circuit in Imola. Een heel tragisch weekend dat al de vrijdag ervoor begon. Het was ook een periode waarbij je de aanzwellende dreigende energie kon voelen. Je voelde gewoon er ging iets gebeuren, zo sinister eigenlijk.
Op vrijdag kreeg Barrichello een mega crash dat hij het overleefde is een wonder. Zaterdag echter waren de wonderen op en bij een giga crash overleed de Oostenrijker Ronald Ratzenberger. Het gebeurde allemaal in een periode dat de FIA het minder nauw nam met de veiligheidsvoorschriften. Senna is met de FIA gaan praten om de race te stoppen, niet door te laten gaan. Het voelde niet goed er waren geen goede veiligheidsnormen. Maar money is money en the show must go on. En dus ging de race alsnog van start op zondag in een zeer bedrukte sfeer.
Het ging al bij het begin van de race fout. Een paar auto's knalden op elkaar en de safetycar werd ingezet. Hierbij waren J.J. Lehto en Pedro Lamy bij betrokken, Lamy was eigenlijk de protegé van Senna. De race begon al slecht ... het voelde raar.....de sfeer was te snijden. Nadat de brokstukken opgeruimd waren en de safetycar de pits indook werd de race na 6 ronden hervat. In de 7de ronde later zagen we de Williams wagen van Senna tegen het betonnen muur langs de Tamburello bocht aanknallen. Van de wagen van Senna was weinig overgebleven, neus, achtervleugel en zelfs de wielen waren eraf gevlogen. Hij kreeg een stang van een van de wielen door zijn helmvizier heen die zich in zijn hersenen boorde, Senna overleed daar ter plekke om 14:17 uur.
Alhoewel de meningen uiteen lopen over wat zijn exacte tijdstip van overlijden was, rond 18:05 uur is uiteindelijk medegedeeld dat hij officieel overleden was. Maar als je het commentaar van Sid Watkins leest (een autoriteit op medisch vlak in F1), dan is het wel duidelijk en zo voelt het ook (we zijn in Imola geweest vandaar):
Professor Sidney Watkins, a world-renowned neurosurgeon and Formula One Safety Delegate and Medical Delegate, head of the Formula One on-track medical team, who performed an on-site tracheotomy on Ayrton Senna, reported:
" He looked serene. I raised his eyelids and it was clear from his pupils that he had a massive brain injury. We lifted him from the cockpit and laid him on the ground. As we did, he sighed and, although I am totally agnostic, I felt his soul depart at that moment. "
http://en.wikipedia.org/wiki/Death_of_Ayrton_Senna
http://en.wikipedia.org/wiki/1994_San_Marino_Grand_Prix
Mijn verhaal gaat niet over de coureur Ayrton Senna maar over de mens Senna. In de eerste plaats raakte de mens Senna mij en pas later de coureur. Ik die niet houd van fan-gedoe en wat ik ook niet ben, werd geraakt door de mens die hij was, wat hij uitstraalde, aangeraakt. Ook als coureur vond ik hem goed, beloofde altijd actie, veel emotie en passie, maar dat was minder belangrijk. In tegenstelling tot de meeste fans waar het alleen om de coureur en de resultaten ging. Zijn tweestrijd met Alain Prost is ongeëvenaard. Voor mij hield F1 op met zijn heengaan. F1 verloor zijn glans. En ik heb het nooit meer echt gevolgd. Boeit me niet. Dit om aan te geven het effect dat iemand kan hebben, de glans de glorie het bereik het charisma "whatever"....
Welnu, we zouden dat jaar sowieso naar Algarve/Portugal op vakantie en langs zijn huis daar gaan. We wisten nog niet dat hij zou verongelukken toen wij onze plannen maakten. In augustus dat jaar zijn we langs zijn huis gegaan, heel stil en verlaten was het. Heel emotioneel. Terwijl wij zo foto's aan het nemen waren, op hekken klimmen etc, kwam er een oudere mevrouw aanlopen en zwaaide met haar armen dat we dat niet mochten doen. Afijn, na eerst met gebaren te hebben geseind "oh sorry, we wisten het niet", kwam die mevrouw tot aan het hek. Daar hebben we een lange tijd met haar staan praten. Het was zijn "Ba", soort van tweede moeder. En dat huis in Algarve was zijn thuis voor Europa. Daar woonde hij tijdens alle europese grandprix/races. Hij had ook een huis in Monaco maar daar was hij niet vaak en zij begeleidde/ zorgde voor hem waar hij was.
Op een gegeven moment zei zij: "willen jullie binnenkomen?"...... je begrijpt dat we zowat flauw vielen, bevangen door emotie. Het is zeer weinigen gegund om dat mee te maken, was heel uniek. Het moest zo zijn, echt waar... het was alsof je een tempel binnenging, zo eerbiedig was het. We kregen een tour door zijn huis. We zagen zijn kantoor, zijn gele briefjes die zo geordend waren, zoals alles. We zagen zijn troefeen en racepakken, de meesten waren al naar Brazilie teruggehaald door de familie. We hoorden de verhalen, hij zou die avond van 1 mei bijv. gestoomde kip gaan eten, op die zondag was zij met de voorbereiding ervan toen het ongeluk gebeurde. We hoorden waar hij het meeste van hield, alleen een bepaald merk koekjes, hij was geen zoetekauw maar deze koekjes vond hij heerlijk. En je raadt nooit wat er gebeurde onze kinderen kregen die koekjes mee, de doos staat nog in onze vitrine naast de vele relikwieën (auto's, beelden, helmen enzovoort) van Senna. Ook kregen we zijn persoonlijke visitekaartje mee als aandenken. Nee, dit is een heel apart moment in ons leven geweest.
Hij was een bijzonder mens echt heel bijzonder. Hoe hij zich inzette vanuit zijn hart voor de straatkinderen in Sao Paolo, ach en los hiervan. He was special. Senna heeft een speciaal plekje in ons hart. Hij was een heel spiritueel, religieus en bijgelovig mens. In een van de boeken die we gelezen hebben stond zelfs dat hij God had gezien een keer langs de baan. Nu is iedereen vrij om dit naar eigen weten te interpreteren. Maar dat hij een speciale band had met het spirituele, daar zijn velen het erover eens.
Een van zijn uitspraken heeft mij een tijd lang als leidraad gediend, omdat ik het ook zo voel:
"If you do not stick by the values you have, you are no one"...
(m.a.w. be your own person, leef vanuit je waarden oftewel: WALK YOUR TALK).
