Tess in DuitslandEindelijk, eindelijk kan ik mijn artikel over Tess schrijven. Pas als ik haar weer veilig in mijn armen zou hebben, zou ik schrijven, eerder niet.
Zoals je al via het artikel van Hawk hebt kunnen lezen, is onze Tess sinds 16 mei verdwenen. Het verdriet, de emoties zal ik je besparen maar als je veel om dieren geeft, jouw eigen huisdieren, dan zul je snappen wat ik bedoel.
Vrijdag 16 mei een gewone dag. Zelfs een feestelijke dag want ik ging naar de bruiloft van een mede-studiegenoot van mij. Het was een zeer geslaagde dag. Ik kwam laat thuis "alles en iedereen" lag in diepe slaap. Tijdens die nacht, droomde ik al over Tess, "er klopte iets niet" en toen zij zich niet 's morgens voor de slaapkamerdeur had gemeld met haar gemiauw, wist ik zeker "er klopt iets niet". Dat doet ze namelijk iedere dag, hetzelfde ritueel. Toen snel opgestaan en door het hele huis lopen zoeken, mijn hart viel op de grond zo voelde het, ze was er niet, ze had 's nachts niet thuisgeslapen. Iedereen dacht dat ze al lag te slapen toen ze naar bed gingen en ik dacht hetzelfde toen ik thuiskwam. Waar ga je zoeken? Je gaat rondkijken in de buurt, hoe vaak ik de voordeur niet open heb gedaan in de hoop dat ze pardoes ervoor zou staan. Het werd later en later, het werd donker, geen Tess.
Ik kreeg sterk het gevoel, het is niet goed met haar. Ook kreeg ik bepaalde gevoelens, bepaalde gedachten, aangezien onze band heel close was. Een soort van hints of ingevingen zeg maar. Ik heb die ook nagelopen, helaas. Ze werd gelijk op de site van de dierenbescherming als vermist opgegeven, maar die gegevens werden pas op maandag ingevoerd. Maandag begonnen we met het opplakken van de affiches met haar foto erop. Je kunt alleen maar hopen maar naarmate de dagen vorderden, zag het er steeds minder hoopvol uit. Iedereen miste haar, ieder op zijn eigen manier. Zelfs Sammy en Mimi waren ook van slag. Het is zo gek, wat een impact zo'n dier wel niet heeft. Niet zo gek want voor mij zijn dieren, bijzondere wezens ook met hun taakje hier op aarde. En je eigen huisdieren, die geven alleen maar liefde, hoe boos of sjagerijnig je soms ook kunt zijn.
Ik ben ook een buurtonderzoek begonnen en dan kom je dingen te horen die je normaal niet te weten zou komen. Dat er een kattenhater aktief was in de buurt. Veel katten in de buurt waren ziek geworden, de dierenarts had het in behandeling, maar ja hoe kom je erachter wie het doet? Het kan net zo goed je buurman of -vrouw zijn bij wijze van spreken. Maar nu begreep ik waarom onze Tess al een tijdje niet helemaal fief was. Best wel wat mager, maar ze at ook niet goed, maar ja ze is nooit een grote eetster geweest. En een griepje of verkoudheid, kende ik ook wel van haar..........nooit denkende dat.
Maar ook dat onze Tess haar vriendenclubje had, zo scheen ze op stap te gaan, in de buurt hoor, met nog andere buurkatten. Buren hadden haar de dag ervoor nog met hun katten lekker zien stappen. Ook dat sommige buren dezelfde angst deelden, bang dat er iets met hun kat zou gebeuren. Of verhalen dat sommige buren zelf al op rare manier een kat kwijt waren geraakt, nooit meer gezien..... tja.......zo zie je maar!. Ook kwamen sommige mensen vragen of ze al terug was, mensen die je normaal niet eens ziet of spreekt.
Ben ook met haar gegevens langs het asiel gegaan. Ook heel raar hoor, dat er niet een centrale vermissings databank is van dieren. Nou waar ik allemaal tegenaan gelopen ben...... ik dacht dat haar opgeven op die databank dat het "genoeg" zou zijn, niet dus. Ieder heeft zijn eigen meldprocedure, wat ik belachelijk vind. Een dier is een dier en vermist is vermist, een centrale meldpunt!!!
Het verhaal van het dierenasiel is echt te zwak voor woorden. Je MOET iedere twee weken naar het asiel gaan, kijken of ze terecht is. Het is namelijk zo dat het asiel geen meldingsplicht heeft, ze hoeven je niet te bellen. Ze hebben het zo druk dat bellen erbij inschiet hoorde ik tegen me zeggen door de mevrouw achter de balie bij het asiel. En dus als je te laat (buiten die twee weken) bent en je dier is al binnengebracht dan mogen zij hem ter verkoop aanbieden, dus in de etalage zetten eigenlijk. En nog beroerder, als je dier daar is dan moet je als het ware je dier "terugkopen". Logisch toch??!.
Dit laatste had ik nooit van het dierenasiel verwacht. Ik verwacht van hen, mensen die helemaal begaan zijn met dieren en hun baasjes. Natuurlijk ontvangen ze veel "zwerfdieren" of inbeslagname dieren of noem maar op. Maar sorry hoor, onze Tess had een chip, dus ze had eigenaren. Dan neem je toch contact op als......ze binnengebracht zou worden. De dierenambulance die zou wel gelijk langskomen en bellen als ze Tess hadden gevonden, hetzij dood gevonden hetzij gewond hetzij gewoon gevonden.
Nu heb ik nog een heel raar verhaal over het dierenasiel, nogmaals het ene dierenasiel zal het andere niet zijn, ik praat over mijn ervaring met deze dierenasiel. Maar dit is te gek voor woorden. 3 weken na de vermissing van Tess ging ik weer langs het asiel op een donderdag zal ik nooit vergeten. Ik vraag of er soms een siamees was binnengebracht. Nou nee, maar wacht eens even via een collega van de mevrouw achter de balie, was er dinsdag een mevrouw geweest die kwam melden dat ze een siamees had gevonden bij haar in de wijk (een totaal andere en verre wijk bij ons vandaan). En? vroeg ik hoopvol, even kwam de hoop weer terug. Nou niets. Hoezo niets? Ze hadden geen gegevens, zoals telefoonnummer, van die mevrouw genoteerd. Ze hebben haar maar een bandje meegegeven met de tekst: "van wie is deze kat" en die moest ze dan maar om de kat zijn nek plaatsen PLUS ze moest het opgeven bij de rubriek gevonden van de dierenbescherming. Precies de site waar Tess als vermist opstond. NOU TOEN BRAK MIJN KLOMP. In een keer ieder vertrouwen dat ik ooit in het dierenasiel heb gehad, ging zo weg. Hoe is dit mogelijk? Je noteert toch op zijn minst een telefoonnummer? Aan de andere kant waarom kom je zelf niet op het idee om je telefoonnummer achter te laten, waarom zou je alleen maar komen melden "ik heb een siamees" gevonden?. Onbegrijpelijk. Kijk niet iedereen is handig met een computer dus dat was gewoon te veel werk, dus is het niet gemeld, want ik checkte dagelijks de site van de dierenbescherming, in de hoop................ En zo maakte een seconde hoop weer plaats voor wanhoop met nog de frustratie erbij, zo dichtbij en toch zo ver.
En zo gingen de dagen voorbij, toch nog weer langsgegaan bij het dierenasiel want je weet toch maar nooit. Maar wanneer stop je? Wanneer geef je op? Wanneer laat je los? Ik dacht zelfs al over een ceremonie na, om Tess als het ware te "begraven". Om haar verdwijning op die manier "tastbaar" te maken. Ik had al een draaiboek klaar en een vriendin gevraagd om een tuinbeeld van Tess te maken van aardewerk. Daar was ze zelfs al mee bezig. Wanneer durf je het aan om niet meer naar het dierenasiel te gaan, te durven dealen met de gedachte, "wat als ze nou wel naar het asiel is gebracht en ik weet dat niet, dan wordt ze te koop aangeboden dan ben ik haar kwijt?" Het terugkopen in zo'n geval zou ik nog liever gedaan hebben. Maar toch het idee. Ik stond ook zo raar te kijken, ja maar als er een chip is dan kunnen jullie toch bellen......nou nee hoor!. Pardon? Soms wel en soms niet.......wat is dat voor beleid?....... en soms ach dan is een chip ook niet leesbaar. Ik begrijp het is geen pretje om een dierenasiel te leiden, geld tekort, personeel tekort, vrijwilligers tekort, materiaal tekort.......maar om het dan op deze "manier" op te lossen? Dit twee-weken beleid is er natuurlijk voor geregeld dat dieren sneller "doorstromen".... (want de dierenasiels zitten zo vol) maar toch ik vind het niet helemaal ethisch, sorry hoor!.
Afijn, en zo zijn de dagen voorbij gegaan. Je beseft je kunt niet langer in het verdriet blijven hangen, het leven gaat verder. Het doet zeer op deze manier afscheid te moeten nemen van je dier. De herinneringen die bleven levendig. Ik praatte gewoon tegen haar, waar ze ook was en zei "Tess, ik houd van je en ik mis je, ik zal je altijd missen. Waar je ook bent ik hoop dat je het goed hebt". Op een gegeven moment, het gevoel van haar missen was zo groot ik vroeg gewoon om een wonder.
Tot ik vorige week vrijdag laat thuis kwam. Alsof het zo is, wederom van een feestelijke gebeurtenis en weer een vrijdag. Ik was naar een festival "de dag buiten de tijd", de viering van een nieuwe cyclus van de Tzolkin, een van de Maya kalenders. Een jaar heeft 260 dagen gebaseerd op 13 manen per jaar. 25 juli is altijd de dag tussen de tijd, het jaar eindigt dus op 24 juli en op 26 juli begint het nieuwe Tzolkin jaar. Afijn ik was thuis, zegt Hawk, ik heb een stukje voor de blog geschreven, een leuk stukje. Meestal doe ik de "eind-redactie" zeg maar, maar ik wilde eerst gaan eten want ik had honger. Toen moest Hawk even zeggen: goh, dat je nog liever gaat eten dan mijn artikel lezen. Nou ja zeg, als Angeleyes, dacht ik: "wat een ego...". Tja tot hij het artikel voor mijn neus zette en onderwijl at ik mijn bordje leeg, tot ik las: "Telefoontje, Duitser, "haben Sie eine Katze vemischt", de naam van Tess dook op in het artikel. Ik geloofde er dus niets niets van en zei zelfs dat ik dat een stomme grap vond......echt ik geloofde het gewoon niet. Mijn God, die Duitse meneer/mensen hadden Tess gevonden. Hawk had zijn telefoonnummer en we zouden de volgende ochtend gelijk vertrekken Tess ophalen. Alleen zaterdag moest ik dat nummer nog bellen en Tess ophalen kon niet want ze gingen weg. POEH!, pas tot vandaag.........1 week wachten. Ik werd met de minuut blijer maar zou pas echt geloven als ik haar in mijn armen had.
Vroeg opgestaan vandaag want we gingen Tess ophalen in Monchengladbach, maar dat had Hawk al geschreven. En toen we daar aankwamen, Tess kwam ons tegemoet lopen, hoe lief. We hebben haar geknuffeld en geaaid en ze vond het heerlijk. Je kon zien dat ze het naar haar zin had daar, maar ze is nu heel bang voor auto's en geluiden. Ook kun je zien dat ze getraumatiseerd is, en een vermoeide indruk maakt. Als er de meest vriendelijke mensen hier op aarde bestaan dan zijn deze mensen het zeker. Ze had het niet beter kunnen treffen om door deze mensen gered te worden. Het verhaal................
Dit Duitse echtpaar was voor 1 weekje op vakantie in Nederland. Op de weg terug naar huis, op vrijdag 18 juli, reden ze op de Ring A10 bij Amsterdam. Ze zagen daar temidden van al het drukke verkeer en de lichten een siamees zitten, helemaal ontredderd. Ze moesten met hun auto nog wat kapriolen uithalen om bij haar te komen. Ze pakten haar met een jas en ze liet zich pakken, zo murw was ze. Toen ze bij hen op schoot zat, begon ze gelijk te spinnen. Toen hebben ze haar meegenomen naar hun huis in M.gladbach. Ze hebben haar eerst laten wennen aan het huis. Toen aan hun katten, ze hebben er drie en het ging reuze goed. Toen weer later mocht ze in hun binnentuin. Ze zijn met haar langs de dierenarts gegaan om te checken of alles goed was met haar want ze nieste, daar las hij de chip af en via dat nummer ingevuld op google, kwamen ze bij onze gegevens uit. Alleen er stond geen notitie bij vermissing: Nee. Dat bedoel ik dus met een centrale meldpunt voor vermiste dieren. Ik wist niet dat je ook nog aan die vereniging moest opgeven. Dat bedoel ik dus!. Dus die mensen vonden dat en tja voor hun ook verwarring. Gelukkig zijn we niet verhuisd tussentijds en hebben nog steeds hetzelfde telefoonnummer anders wie weet waren we vergeten om de gegevens te aktualiseren. Nu weet ik het wel, mocht het zover zijn, het eerste wat ik doe is de chipgegevens wijzigen en controleren. Tess was wat verkouden en kreeg antibiotica.
Het gaat redelijk tot goed met Tess. We gaan deze week naar onze dierenarts want ze heeft toch wat kalige plekken op haar vachtje en een rare ronde kale plek op haar binnenpootje, alsof er iets mee gebeurd is, of geopereerd of wat ook.......dat gaan we dus laten uitzoeken.
Dit was het wonder van de terugkeer van Tess, mochten zich nieuwe ontwikkelingen omtrent haar voordoen dan zullen we dat melden.
Maar vooral, WONDEREN BESTAAN. Je moet ze alleen durven toestaan. Durven vragen. En dan in vertrouwen loslaten................
Dat de nodige wonderen gebeuren opdat vermiste kinderen weer bij hun ouders terugkeren. En dat vermiste dieren weer bij hun baasjes terechtkomen. (alleen als het liefdevolle zijn, mag ik dat vragen?.....anders dat ze liefdevolle baasjes vinden).
En zo is het...............
x.
.